Voor het eerst weer naar de kerk, de viering bekeken met andere ogen.
geschreven door Rita.
Voor het eerst in meer dan drie maanden, fietste ik vanmorgen (zondag 5 juli) naar de kerk om weer een viering bij te wonen.. Wel een beetje gespannen: hoe zou het zijn? Doordat ik een lijst bijhoud van alle aanmeldingen, wist ik dat we met ongeveer 40 personen in de kerk zouden zitten, maar hoe leeg zou dat voelen?
Bij de kerk mochten we met z’n tweeën namens de pastoraatsgroep de kerkgangers verwelkomen en nagaan of mensen waren aangemeld. Wat heerlijk om al die vertrouwde en blijde gezichten weer te zien! Ieder werd, na het ontsmetten van de handen, een plaatsje in de kerk gewezen door Gerard Bolscher; de kerk werd van voor naar achter gevuld. Op de gemarkeerde zitplaatsen lagen de liturgieboekjes al klaar. Het op afstand van elkaar zitten was even wennen, maar de andere kerkgangers zaten dichtbij genoeg om je niet alleen te voelen.
De viering zelf was prachtig: ingetogen en rustig en met mooie tweestemmige zang. Antoinette van Schaik verwoorde precies waar het om gaat, zeker in deze tijd: niet in je eigen cocon blijven zitten, maar buiten je kring stappen met liefde en aandacht voor de ander.
In plaats van de communie was er een moment van stilte. Op deze manier ervoer ik, intenser nog dan wanneer ik ter communie ga, de aanwezigheid van de Geest. Ook de vredewens kwam veel intenser binnen: geen hand geven maar elkaar toeknikken betekent dat je elkaar in de ogen kijkt en echt verbinding voelt, zelfs op grotere afstand.
Ondanks het mindere weer, werd er buiten koffie gedronken en bijgepraat.
Het was goed om weer bij elkaar te zijn en te ervaren wat kerkzijn zo bijzonder maakt!
Rita van Doesum-Karsten.